Κριτική βιβλίου: Ο Μικρός Πρίγκιπας

Ο Μικρός Πρίγκιπας, λοιπόν! Ένα βιβλίο που επιτέλους διάβασα, έστω και σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα βιβλίο που μέσα στην απλότητα ενός παιδικού παραμυθιού κρύβει συμβολισμούς, αλληγορίες, νοήματα και μηνύματα. Μια υπέροχη ιστορία που δίνει μαθήματα ζωής και απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους.

Χαμένος στην απεραντοσύνη της ερήμου μετά από μια βλάβη του αεροπλάνου του, ένας πιλότος συναντά ένα ασυνήθιστο αγόρι που μοιάζει να εμφανίστηκε από το πουθενά. Το αγόρι του διηγείται ιστορίες από τις επισκέψεις του σε διάφορους πλανήτες, αλλά και στη Γη. Μέσα από τις απλές αυτές ιστορίες αναδεικνύονται βαθυστόχαστες αλήθειες και ουσιώδη ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη φύση. " Δεν βλέπεις παρά μόνο με την καρδιά. Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι". Βυθισμένοι στην ματαιοδοξία, στην κενότητα, στον ατομικισμό, στα πάθη και τους εγωισμούς, σ' έναν αγχωτικό κόσμο που κυριαρχεί το ανελέητο κυνήγι του πλούτου και η ακόρεστη δίψα για επαγγελματική καταξίωση αδυνατούμε αν βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής. Κάτι που τις περισσότερες φορές είναι ορατό μόνο μέσα από τα μάτια της αγνής ψυχής ενός παιδιού.

Ο "Μικρός Πρίγκιπας" είναι ένα βιβλίο που ο καθένας πρέπει να έχει στη βιβλιοθήκη του. Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε από τον ίδιο τον συγγραφέα, τον Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, πιλότο της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας. Πηγή έμπνευσης του βιβλίου αποτέλεσε ανάλογη εμπειρία του συγγραφέα, όταν το αεροπλάνο του συνετρίβη στη έρημο Σαχάρα και ο ίδιος μαζί με τον συγκυβερνήτη του παρέμειναν χωρίς προμήθειες για τρεις μέρες, ώσπου διασώθηκαν από περαστικούς Βεδουίνους. Στις 31 Ιουλίου 1944, ένα χρόνο μετά την έκδοση του Μικρού Πρίγκιπα, ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής πτήσης πάνω από τη Μεσόγειο. Τα ίχνη του δεν βρέθηκαν ποτέ.

Βαθμός: 9/10

Υ.Γ. Τελικά τα ίχνη του μάλλον έχουν βρεθεί...

Και πάλι μαζί!

Μετά από αρκετούς ανενεργούς μήνες ξεκινώ και πάλι την ανάρτηση κειμένων στο blog. Δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που να εξηγεί την αδράνειά μου. Η καταγραφή σκέψεων και απόψεων με τη μορφή ενός διαδικτυακού ημερολογίου έχει θετική επίδραση τόσο στο συγγραφέα που εξωτερικεύει κάποια πράγματα που βρίσκονται στον εσωτερικό του κόσμο, όσο και στον αναγνώστη που δέχεται την πληροφορία και εμπλουτίζει εκείνο το μεγάλο σακούλι γνώσεων και εμπειριών που γεμίζει συνεχώς ως το τέλος της ύπαρξής μας. Δεν ξέρω πόσοι παρακολουθούν αυτό το blog (υποψιάζομαι ελάχιστοι), αλλά με μεγάλη χαρά θα δεχτώ τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας!

Ευχές για τα Χριστούγεννα

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο Νέος Χρόνος!!!

Κριτική βιβλίου: Η φανέλα με το 9

Μια νοσταλγική ματιά στη δεκαετία του 80. Θεσσαλονίκη, Βόλος, Αθήνα. Τρεις πόλεις-σταθμοί στην καριέρα ενός ταλαντούχου, αλλά ιδιότροπου νεαρού ποδοσφαιριστή που δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το πλούσιο ταλέντο του. Ατίθασος, θρασύς, κυνικός, ο Μπιλ Σερέτης δε διστάζει να πληγώσει ανθρώπους που του στάθηκαν, να στήσει ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, να μπλέξει στα δίχτυα του τζόγου. Τελικά, η υπέρμετρη φιλοδοξία και ο αχαλίνωτος εγωισμός τον οδηγούν στην αυτοκαταστροφή και στο περιθώριο.

Η "φανέλα με το εννιά" είναι ένα βιβλίο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Γραμμένο σε απλή γλώσσα χωρίς λογοτεχνικές υπερβολές μεταδίδει την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής κάνοντας μια βουτιά στο συναρπαστικό, αλλά συνάμα βρώμικο, χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Οι εικόνες που ξετυλίγονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου είναι έντονα ζωντανές και ρεαλιστικές. Γήπεδα, μπαρ, ξενοδοχεία, δρόμοι δίνουν το στίγμα τους, ονοματίζονται, καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος που εκτυλίσσεται η ιστορία, σαν να βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία. Οι κύριοι χαρακτήρες αφήνουν κι αυτοί το δικό τους αποτύπωμα και συμβάλλουν στον έντονο λυρισμό που βγάζει το βιβλίο. Δεν μπορείς να μη συμπαθήσεις τη Δώρα, την Κική, τον Σπύρο. Ακόμα και τον ίδιο τον Μπιλ, στο τέλος της ιστορίας. Που προτιμά να φεύγει πάντα με τρένα και κατοικεί σε δωμάτια που έχουν θέα σε κάποιο σταθμό. Ίσως για να μπορεί να "δραπετεύει" πιο εύκολα. Ίσως για να θυμάται πως τίποτα στη ζωή δεν είναι σταθερό, όλα είναι εφήμερα. Άλλωστε και η ίδια η ζωή μοιάζει σαν ένα τρένο. Με αφετηρία, ενδιάμεσους σταθμούς και τελικό προορισμό. 

Βαθμός: 8,5/10

Το βιβλίο γράφτηκε από τον πρόσφατα αδικοχαμένο Μένη Κουμανταρέα και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Παντελή Βούλγαρη.

Κριτική βιβλίου: Το Νήμα

Η Μοίρα γνέθει το αόρατο νήμα που ενώνει τις ζωές διαφορετικών ανθρώπων. Από τη μεγάλη πυρκαγιά στη Θεσσαλονίκη το 1917 στη Μικρασιατική καταστροφή, από την αντίσταση στον εμφύλιο, ιστορικά γεγονότα που μπλέκονται με ιστορίες αγάπης και ανθρώπινα δράματα. Η άκρη του νήματος ξετυλίγεται στην πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη, όπου Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι έχουν μάθει να συμβιώνουν αρμονικά μεταξύ τους. Όπως και στο "Νησί", οι εικόνες του βιβλίου είναι αρκετά ρεαλιστικές, ζωντανές και πειστικές: οι γειτονιές της πόλης, τα μαγαζιά, τα ρεμπέτικα τραγούδια, η τέχνη της υφαντικής. Σε κάθε σελίδα σου μεταδίδει τον παλμό της παλιάς Θεσσαλονίκης με ήχους, χρώματα και αρώματα! Η συγγραφέας περιγράφει και παρουσιάζει με τόσο εξαιρετικό τρόπο τη ζωή στην πόλη που σε κάνει να πιστεύεις πως όσα γράφει είναι προσωπικά της βιώματα.Ο τρόπος που αφηγείται τα γεγονότα είναι εντυπωσιακός και η πλοκή κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, παρά το γεγονός ότι η συγγραφέας αποκαλύπτει από την αρχή του βιβλίου το happy end της σχέσης των δύο κεντρικών ηρώων του βιβλίου! Ένα λυρικό, συναρπαστικό αφήγημα που προκαλεί έντονα συναισθήματα, ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο που συγκινεί.

Βαθμός: 9/10

Υ.Γ. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι σε μερικά σημεία του βιβλίου η συγγραφέας παίρνει θέση για κάποια ιστορικά ζητήματα της ελληνικής ιστορίας. Ή προσέγγιση τέτοιων θεμάτων δεν μπορεί να είναι επιφανειακή και άλλωστε ξεφεύγει από τους σκοπούς του λογοτεχνικού αυτού έργου.

Αντίο καλοκαίρι!

Το καλοκαίρι τελειώνει... Κάποια τραγούδια  που μας κράτησαν συντροφιά σε όμορφες και ... λιγότερο όμορφες στιγμές του φετινού καλοκαιριού:

Δεκαπενταύγουστος

Χρόνια πολλά!!!