Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

Για τον μικρό Αϊλάν


Λένε πως μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Όμως, μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις αυτό που νιώθεις μέσα σου. Τότε οι λέξεις είναι πολύ φτωχές και χάνουν το νόημά τους. Αυτό που μένει είναι μια γροθιά στο στομάχι, ένα ψυχολογικό σοκ, μια δυνατή αίσθηση λύπης, πίκρας, οργής και ενοχής. Για όλα όσα δεν έκανες. Για όλα όσα δεν σκέφτηκες. Και κυρίως για όλα όσα δεν ένιωσες.
Ντυμένος μ' ένα κόκκινο μπλουζάκι κι ένα σκούρο μπλε παντελονάκι, ο μικρός Αϊλάν μοιάζει να είναι βυθισμένος σ' έναν γαλήνιο ύπνο. Δεν είναι ξαπλωμένος σ' ένα κρεβάτι. Στρώμα του μια αφιλόξενη αμμουδιά, μαξιλάρι του η θάλασσα που γλείφει το άψυχο κορμάκι του. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να κάνει όνειρα, να γνωρίσει τον κόσμο. Πρόσφυγας στα τρία του χρόνια σε αναζήτηση μιας νέας πατρίδας που θα του προσέφερε ένα καλύτερο μέλλον. Η μοίρα στάθηκε σκληρή απέναντι στον ίδιο και την οικογένειά του. Η μητέρα του και ο πεντάχρονος αδερφός του έχασαν κι εκείνοι τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν απέναντι, στις ελληνικές ακτές. Θύματα των αδίστακτων διακινητών που δεν διστάζουν μπροστά στο κέρδος να βάλουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Μια ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία που συγκλονίζει. Μια εικόνα που για αρκετό καιρό ακόμα θα βασανίζει τη σκέψη μας και θα στοιχειώνει τα όνειρά μας. 
Ωστόσο, ο Αϊλάν στην πραγματικότητα δεν έφυγε πολύ μακριά μας. Θα είναι πάντα ένα αστέρι στον ουρανό, παρέα με τον αδερφό του, τον Γκαλίπ, αλλά και τον Παπά-Στρατή, τον προστάτη των προσφύγων και των αδυνάτων στο νησί της Λέσβου, που κατά σύμπτωση (ή μήπως όχι;) έφυγε κι αυτός την ίδια μέρα. Κάθε βράδυ που θα σηκώνουμε το κεφάλι μας ψηλά θα βλέπουμε τη λάμψη που μόνο μια αγνή και αμόλυντη παιδική ψυχή μπορεί να χαρίσει. Μια υπενθύμιση για όλα όσα έχουμε χάσει: την αλληλεγγύη, την αγάπη, την αθωότητα και την ανθρωπιά. Και τότε θα νιώσουμε μέσα μας την ελπίδα ότι μια μέρα ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος. 


Υ.Γ. Υπάρχει μια διχογνωμία για το αν θα πρέπει να δημοσιεύονται τέτοιες σκληρές εικόνες. Μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα ότι θα ήταν σωστό να ανεβάσω τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Πιστεύω ότι το ψυχολογικό σοκ που προκαλεί οδηγεί στην μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε ότι οι κινήσεις αλληλεγγύης από απλούς πολίτες, συλλόγους και οργανισμούς αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική, ενώ και οι κυβερνήσεις των πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών δείχνουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και λαμβάνουν μέτρα για την υποστήριξη των προσφύγων. Αναμφίβολα, τα μηνύματα είναι θετικά. Θα ήταν ουτοπικό βέβαια να πούμε πως μια φωτογραφία θα λύσει το πρόβλημα, σίγουρα μπορεί όμως να συμβάλλει ως ένα βαθμό στην αντιμετώπισή του. Και ο μικρούλης Αϊλάν, από εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα χαμογελά κάθε φορά που κάποιο παιδάκι θα φτάνει στον προορισμό του και θα ξεκινά μια νέα ζωή γεμάτη όνειρα και ελπίδα. Άλλωστε, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο στον κόσμο από το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου